21 Μαΐου 2011
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θέλεις να πεις τόσα πολλά, αλλά δε βγαίνει λέξη. Ένας κόμπος στο λαιμό σε εμποδίζει να αρθρώσεις ακόμα και μια συλλαβή.
Νιώθεις τα δάκρυά σου να κυλάνε στα μάγουλά σου χωρίς να μπορείς να τα συγκρατήσεις. Συναισθήματα μπερδεμένα, λύπη που αποχαιρετάς ένα αγαπημένο πρόσωπο ,για το ταξίδι προς την τελευταία του κατοικία, αλλά και ευγνωμοσύνη που ο θεός έφερε στο διάβα σου έναν τέτοιο άνθρωπο.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με όλη τη σημασία της λέξης, ο Τάσσης ο Θεμιστοκλής, που αποχαιρετήσαμε σήμερα για το στερνό του ταξίδι, εκεί στο Άγγιστρο Σερρών.
Η ζωή του ένας συνεχής αγώνας, αγώνας για επιβίωση αλλά και δημιουργία. Στην Πρέβεζα ,όπου ζούσε, έκανε εμπόριο ζώων αλλά όταν τα παιδιά του έφτασαν σε ηλικία σπουδών, ακολουθώντας την επιθυμία του γιού του Κώστα, που δεν ήθελε να σπουδάσει αλλά να κάνει μια επιχείρηση ιχθυοτροφείου, τα παράτησε όλα. Πούλησε τα ζώα και όργωσε όλη την Ελλάδα για να βρει μια περιοχή που να πληρεί τις προδιαγραφές για την επιχείρηση που ήθελε να δημιουργήσει. Έτσι κατέληξε στο Άγγιστρο Σερρών, αγόρασε την έκταση που ήθελε και κάλεσε την οικογένειά του να έρθει. Δούλεψε σκληρά και έστησε μια οικογενειακή επιχείρηση πρότυπο. Δυστυχώς στα πρώτα χρόνια έχασε τη γυναίκα του την Ανθούλα αλλά συνέχισε τον αγώνα του για δημιουργία και προκοπή και τα κατάφερε.
Πρωτεργάτης στην δημιουργία του Πανηπειρωτικού Συλλόγου Ν. Σερρών το 2001, επισκέφτηκε πόρτα πόρτα όλους τους Ηπειρώτες και τους έκανε μέλη του Συλλόγου. Στα πρώτα του βήματα ήτανε αυτός που τελείωνε όλες τις δουλειές. Συνάντηση με το Δήμαρχο; Ο παππούς την έκλεινε. Οικονομική ενίσχυση από τη Νομαρχία; Ο παππούς την εξασφάλιζε.
Είχε τον τρόπο του να τελειώνει όλες τις δουλειές και να ανοίγει όλες τις πόρτες. Ήρεμος άνθρωπος, γλυκός , πάντα με ένα χαμόγελο και με ένα καλό λόγο για όλους. Παρά τα χρόνια του είχε μια ενέργεια αξιοθαύμαστη, μυαλό κοφτερό και μάτια σπινθηροβόλα. Ντυμένος πάντα με το κοστούμι, τη γραβάτα και το καπέλο του, ήταν εκεί, δίπλα μας σε κάθε μας ανάγκη, να μας συμβουλέψει, να μας ηρεμήσει, να τελειώσει εκκρεμότητες.
Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε στην Πρέβεζα και ζούσε εκεί με τη δεύτερη γυναίκα του, τη Διαμάντω. Η έλλειψή του ήταν αισθητή και άπειρες οι φορές που είπαμε "αχ να ήταν εδώ ο παππούς".
Όταν πληροφορήθηκα από το γιο του, τον Κώστα ότι ο παππούς έφυγε, βούρκωσα. Στο μυαλό μου ήταν μια τόσο οικεία μορφή, άνθρωπος δικός μου, παππούς μου. Ο παππούς όλων. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΑΣ!!!
Δεν θα τον ξεχάσουμε όσο θα ζούμε, ήταν πρότυπο για πολλούς από μας. Τον γνώριζες και σε κέρδιζε. Σου άφηνε σημάδι. Χάρισμα λίγων και εκλεκτών. Ο παππούς ήταν ένας από αυτούς.
Πέρασε από τη γη, έζησε τη ζωής του, δημιούργησε και άφησε το αποτύπωμα του στον τόπο που έζησε και στους ανθρώπους που συναναστράφηκε. Άφησε και άξιους συνεχιστές του έργου του, τα παιδιά του τον Κώστα και το Γιώργο,τις νύφες Ελένη και Κική και τις τέσσερις εγγονές του, τις Ανθούλες , τη Μαρία και τη Βιβή.
Τώρα αναπαύετε στην τελευταία του κατοικία μαζί με την πρώτη γυναίκα του, την Ανθούλα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΑΠΠΟΥ!!!
